De lucht was loodgrijs en er kwam nattigheid uit toen ik het startlokaal Den Domp in Haaren (NB) verliet. Ik had me voorbereid, want het regenjack al aan. echter, binnen 5 minuten stopte de neerslag, de wolken verdwenen en bleven zeker een uur weg. Intussen kon ik natuurlijk meteen volop genieten van de ongetwijfeld prachtige route die OLAT voor me in petto zou hebben, vandaag. Het schoot al meteen het landelijke in langs akkers en in de richting van een gehuchtje Noenes dat volgens mij een camping met vooral vaste plaatsen bevat dat meer dan de helft van de oppervlakte van het gehuchtje is.Voor ik het weet is de eerste 6 kilometer al weer om en sta ik aan de koffie van OLAT met boterham.
Als ik dan weer doorloop, begint de neerslag echter en wel in de vorm van hagel. Het duurt gelukkig maar even en daarna de capuchon weer af en gewoon doorlopen, natuurlijk. Gelukkig in het bos, dan ben je nog een beetje beschut. Ik passeer midden in het bos een begraafplaats. Het blijkt van missionarissen te zijn die, na hun werkzame leven in het naburgie Sparrendaal nog een aantal jaren doorbrengen.
Ik kom uit bij de N65, de weg Tilburg – Den Bosch waar je ofwel heel geduldig moet zijn of heel veel mazzel moet hebben om over te komen. Maar het lukt en de beloning is dat ik door een heel mooi stuk bos mag lopen dat me afzet bij de IJzeren Man, een recreatieplas. Het weer is nu best prettig en de scherp afstekende wolkenpartijen geven in het blauw een mooi plaatje.
De plas loop ik zo’n beetje half rond, waarbij ik hier en daar toch even moet oppassen niet weg te glijden, want dan lig je gewoon in de plas. De Broekley is de naam van het stroompje waar we een stukje langsaf mogen lopen. Maar niet nadat de kleine rust post is aangedaan. Maar waar staan ze nu toch? Geen rust post gevonden. Dit is niet des OLAT’s, maar goed ik ben niet gaan staan wachten, dus:doorrrrr.
Wat volgt is een ruime lus rond de kazerne van Vught. Allereerst via landbouw gebied naar het Drongelens kanaal. Even slootje springen om er te geraken, maar dan heb je ook wat: blubber. Iedere wandelaar die tot op dat moment nog schone broekspijpen had, die had na de kilometer die nu volgt zwarte. Het leek wel ‘tot je nek in de drek’. Daarna werd het weer wat beschaafder.
De Lunetten waar de route verder langs ging, een soort verdedigingswerken, boden leuke paadjes, waarbij dan ook meteen de Vughtse heide aangedaan. Daarna kwam de caferust en daar was is wel aan toe. bijna 22 kilometer gelopen en tot op dat moment alleen de koffiepost op 6 kilometer gezien. Dat was wel even afzien.
Na een stukje Vught weer andere bossen in. Het Kapellebos (geen kapel gezien, ook niet gehoord) en Jagershagen aangedaan. Vanaf nu alleen agrarisch gebied en dan veelal langs de Essche Stroom. Gelukkig is het pas langs de stroom goed te belopen. In ieder geval tot Esch, waar de tweede café-rust. Die doe ik ook aan, want je weet het nooit. Verder langs de stroom en ook een stukje weiland dat is aangemerkt als opvang gebied als er te veel water is. Nu heeft het de afgelopen 2 weken flink geregend en inderdaad, binnen de kortste keren zijn je schoenen onderworpen aan de gore-tex test.
Nog even een bosje door en dan weer soppen, maar wat zijn de uitzichten hier ongelooflijk mooi. De prachtige luchten tekenen scherp af boven het weidse groen. De laatste rust post staat op 3 km van het einde, dus die sla ik over. Eenmaal in de bebouwde kom is het nog niet gedaan met de natuur. Achter de kerk loopt een pad rond een vijver en dat pakt OLAT dan meteen even mee. Maar dan is het gedaan. Ik heb een prima tocht gehad. Een beetje jammer van de ontbrekende rust post (je moet er de vrijwilligers maar weer voor vinden), maar verder weer uitstekend georganiseerd, dank aan de vrijwilligers.
Voetstukken 